“Canı nereden yanıyorsa
oradan değişiyor insan...”
Yanmak;
Uçurum gibi derinleşen sessizliklerde “En güzel mevsimi bitiyor ömrümün” demek yerine; “Beni merak et, sor beni. Ben öyle iyi olurum” diyecek cesareti bulamamak mıydı?
 
Çareler varken çaresiz kalmak mıydı yanmak?
 
Yoksa sadece ten yakınlığını mı aramaktı?
 
Yanmak belki de yanlış yerlerde yanlış sevdaları aramaktı…
 
Bazen hayat insanı öyle bir noktaya getiriyor ki; her Mecnun Leyla’ya meftun olmuyor…
 
Bazen de her Leyla’nın yüreğinden Mecnun çıkmıyor…